Het avontuur gaat verder...

Het was een kort nachtje. Of een lange... Net hoe je het bekijkt. Om half 5 zouden we bij het hotel worden opgehaald, door twee tricycles, om ons naar het busstation te brengen. Geen tricycle te bekennen. Uiteindelijk heeft de bewaker er een van de straat geplukt. Eén.... Daar moesten we samen in, met grote koffer, grote backpack en handbagage. Nieuwsgierig keken we toe hoe dat opgelost zou worden. Nou koffers gewoon achterop en vastbinden met een touw (het hing namelijk ver over de rand heen) en wij met de handbagage voorin. Ach ja, waarom niet. Alles kan hier. Naar de busterminal! Dachten we dat de tricycle niet voller kon, het busje kon dat wel! 12 mensen in een klein busje, geen beenruimte, hoofdsteun te laag voor ons nederlanders en achterbak tot de nok toe vol met bagage. De overige bagage werd onder de stoelen gepropt. Ok, het past, maar vraag niet hoe. Komende zes-zeven uur zitten we hierin over de hobbelige wegen. Voor de tweede keer rijden we van El Nido naar Puerto Princesa. Het eiland Palawan zullen we niet snel vergeten! Slapen zou fijn zijn op dit moment van de dag... Dat zit er waarschijnlijk niet in met deze oncomfortabele manier van reizen. Hoewel, Merel heeft het eerste deel van de reis een hoofd op haar schouder gehad van de jongen naast haar, die (tot verbazing) wel in diepe slaap was. Als kussen functioneren is ook een vak. Na vele mislukte pogingen om te slapen werd er maar eens uit het raam gekeken. Het was inmiddels ook al licht buiten. Toen was het enige wat je zag een soort modderrivier die van rechts naar links over de 'weg' stroomde. De weg was niet meer te zien.Voor ons, achter ons, links en rechts alleen maar bruin water... Even vroegen we ons af of we soms in een meer beland waren. Dit bleek gelukkig niet zo te zijn. Weer een paar minuten later stonden we ineens stil. Voor ons een grote diepe bruine plas op de weg, te diep omdoorheen te rijden... En nu? Buiten regende en onweerde het keihard en binnen in het busje zitten was ook geen pretje. Als we ons vliegtuig maar niet missen! We hebben ruim een half uur voor het water gestaan. In de hoop dat we over konden stappen op een grotere bus of dat het water zou zakken. Er gebeurde weinig. Uiteindelijk hebben we de auto door het water geduwd en dus zelf tot onze knieeen door het water gelopen. Het avondtuur is weer compleet. Aan de overkant konden we weer verder rijden. Er zou een kleine tyfoon zijn gisteren en vandaag, ik denk dat we daar vanmorgen een deel van hebben meegekregen. Alleen de wind ontbrak (weer). En uiteindelijk ruim op tijd bij het vliegveld van Puerto Princesa. Na nog 3 uur wachten op het vliegveld konden we eindelijk gaan vliegen naar Cebu. 50 minuten. Opstijgen, paar blz lezen, 10 min slapen en we waren weer geland. Toen werden we alweer netjes opgewacht buiten door iemand om ons naar het hotel in Oslob te brengen. Onderweg natuurlijk even door de MacDrive heen gereden. Hoe fijn is het dat je aan de andere kant van de wereld nog steeds gewoon je quarter pounder en cheeseburer kan eten. Het was een heerlijk diner (meer high tea moment eigenlijk), paste goed bij onze brunch wat uit een blueberrymuffin bestond. Half 9 's avonds arriveerden we in het Seafari Beach Resort. De auto stopte op een plateau. Aangezien het donker is en daarnaast alleen maar zwart was, gingen we ervanuit dat we naast de zee stonden. Bij het uitstappen bleek het anders, dit resort is op een berg gebouwd! Dat betekende een heeeel eind naar beneden met de trap. Na deze lange reisdag was dit teveel voor Merel haar hoogtevrees... Morgen als het licht is zal vast blijken dat het de moeite waard is, want volgens mij is het echt prachtig! Morgen een dagje het resort verkennen. Helemaal beneden is een zwembad aan de zee en een strand, komt vast goed! Inmiddels komt ook het einde van de reis alweer in zicht. Wat gaat de tijd enorm snel! En toch lijkt het ook nog steeds alsof we hier al maanden zijn. Maar naar huis willen we eigenlijk nog niet. Cebu is onze laatste stop. Gelukkig hebben we hier nog drie hele dagen de tijd!